… کلمه‌ها دوست دارند به اندیشه‌های آدم راه پیدا کنند. وقتی راه پیدا کردند همانجا می‌مانند. من هم که می‌نویسم دوست دارم به آن کلمۀ آخری و نهایی، به حرفِ آخر، برسم. و هیچ کلمه‌ای آخرین کلمه نیست. اگر نویسش نیازِ مدام ِمن باشد، و نوشتن مدام ادامه بگیرد، انتظار ادامه می گیرد، و کلمه‌ی آخر همیشه با تآخیر می‌رسد. مهم این است که متنِ تو، تو را منتظر بگذارد. در بهترین متن‌ها همیشه زیباترین تأخیرها هست. فاجعه وقتی فرود می‌آید که هنگام نوشتن، انتظارِ من از چیزی که دیر می‌آید و گیر نمی‌آید پایان بگیرد. آنوقت، روی این پهنه‌ی سفیدِ خیره‌ی یکدست، به دنبال چی بدوم؟
— از سکوی سرخ، یداله رویایی، انتشارات نگاه
از اینجا
